Acılar ve sevinçlerde buluşmak toplumumuzun geleneğinde var olan, ortak paydamızdır. Geçen akşam bir taziye evindeydik genci yaşlısı oradaydı; Fatihalar, dualar ardından tanışmalar, hepsinden önemlisi her kesimden insanın bir arada toplanması ve duyguların paylaşılması idi.
Şöyle bir düşündüm ölümün sessizliğindeki sesi ve toplanma davetini. Ölümdeki mana ve acının ortak sesi bu insanları bir araya getirebiliyorsa, sevineceğimiz veya sevindiğimiz ortak konularda ortak değerlerde niye bir araya gelemiyoruz!
Zaaflarımız mı ağır basıyor yoksa sosyal insan olma yönümüz mü köreldi.
Bu günkü konum aslında koordinasyondu, bizi bir araya getirecek şehir adına konuşacağımız çok meselelerimiz var. Bu şehirde her konu da öylesine birikimli iyi niyetli insanlarımız mevcut tur, ancak ya taziye evinde ya da bir düğünde toplantı da tesadüfen bu insanların farkına varıyoruz.
Demem şu ki; bu şehirde her an sinerji oluşturacak potansiyellerin var olduğu, kabuğuna çekilmiş veya çektirilmiş bu değerler sanki kent in üstüne kara bulut gibi çökmüş sessizliğin içinde yok mu olacaklar!
Buna gönlümüz razı olmuyor artık bu potansiyellerin fitilini birilerinin ateşlemesi gerekiyor. Ateşlensin ki, Kahramanmaraş’ımızın renkleri gök kuşağı güzelliğinde şehri aydınlatsın yürekler sevgi yumağına dönüşsün.
Gelelim genel konumuza yani şehrimizdeki her kesimdeki potansiyellerimizin varlığına evet tekrar ediyorum potansiyellerimiz var peki eksik nerede, eksik şu; biz varlığımızın farkında değiliz bizim koordinasyon eksikliğimiz var bunu kabul edelim! Sivil toplum kuruluşları, kurumlar ve halkla koordinasyon az iletişim sağlıklı değil, yani okyanusu geçip derede boğuluyoruz!
Mademki bu şehirde birikimli deneyimli insanlarımız var, önce şu koordine konusunda bir gayret sarf edelim, herkes elini taşın altına koysun.
Yeterlimi elbet değil; köşe yazarları değerli arkadaşlarım bu şehir adına bir şeyler yazıyorlar veya görüşüyorlar. Sosyal yardımlarda ve kültürel etkinliklerde reklamsız sessiz çoğunluğa teşekkür ediyorum. Bermuda üçgeni ne sıkışmış zihniyetlerden bu şehri kurtarmak lazım.
Nedir bu Bermuda üçgeninin köşeleri; A köşesi mangal kültürü B köşesi, dedikodu kültürü C köşesi uçkur kültürü.
Bu şehir hepimizin mangalda kül bırakmayan sevgili dostlar, artık şu bağ evlerinde mangal kültüründen dedikodudan sıyrılıp kentin kültürüne el atsak biraz da şehrimizin eksiklerini yapabileceklerimizi konuşsak nasıl olur diyorum! (kebabı yemeyin demiyorum) Ben halkıyla bu şehri çok seviyorum inanıyorum ki sizde benden daha fazla seviyorsunuz. Çünkü içimizde bir sevdadır memleket, hoşça kalın.